Duifkyk
“Lindi gee my duifkyke,” sê Barbara se jongste kind ontsteld . “Wat bedoel jy sy gee jou duifkyke?” vra sy en in haar geestesoog sien barbara die duif wat soggens op haar vensterbank kom sit. Sag en vreedsaam. “Sy’s lelik met my . en sy pik op my,” snik sy kliphard.
Dalk het sy êrens hondmak of leeuloop gehoor, dink Barbara terwyl sy haar kind op haar skoot tel. Maar duifkyk?
Dis jare later, toe sy ook seergemaak en gekwes die duiwe op Trafalgar gaan voer, dat barbara dit sien. Daardie oomblik wanneer die duif sy koppie skuinsdraai, om die pit effens uit die hoogte, met ‘n blinkogie te bespied. En dan te pik. Pik-pik-pik. Weer koppie skuinsdraai.
Weer pik.
Sy verstaan skielik haar kind se kinderlike opmering van daardie dag lank gelede, want mense maak haar ook nou seer. Mense wat neerkyk. mense wat pik en pik en pik.
En sy wens dat iemand haar nou wil optel.
Sy wens dat iemand haar ook wil troos.
No comments:
Post a Comment